TRauma zit in het lichaam

Trauma zit in het lichaam.

Als er iemand bij me komt die ergens in het leven een trauma heeft opgelopen, dan beginnen we met een bakje koffie of thee. Het lichaam is vaak al 'aan'. Er is spanning, trillende handen, slecht geslapen. Een onrustige week gehad voordat ze bij mij komen. In het onbewuste is er al 'iets' aangeraakt. Er is een interne 'ja' geweest dat ze het willen gaan aankijken. En alleen dat al, geeft beweging.

Ik leg niet teveel uit...we gaan het wel aankijken. Ik ben er. Ik voel mee in het lichaam van die persoon. Spanning in de buik en bij de keel. Het mag er zijn.

Sommige mensen willen alles 'weten' vantevoren en dan weet ik dat er een overlevingsmechanisme is. En dat is prima. Ook die mag er zijn. Als je je veilig voelt, dan kan het aangeraakt worden en even aan de kant geschoven worden.

We gaan naar de paarden. Ik vertel de mensen dat ze allerlei sensaties in het lichaam kunnen gaan ervaren. Ze zoeken op gevoel een plek in de paddock tussen de paarden, de vogels die in vele getalen aanwezig zijn. De buizerd op afstand in de lucht. De zon tussen de wolken door en de wind door je haren. Je voeten op de grond...in de modder.

De paarden zijn vrij om te doen wat nodig is. Er komt een zwart paard aangelopen. Hij voelt de grens van die persoon...het contact is gemaakt. Hij komt dichterbij. Soms heel dichtbij en soms ver weg. Spanning in de buik, pijn in het hart...het lichaam wat onbedaarlijk begint te trillen. Het zwarte paard raakt zachtjes met zijn neus de buik aan en blijft daar in alle stilte staan. Woorden zijn niet nodig. Het lijf weet. Laat het maar los zeg ik...het is niet nodig. Laat het lichaam maar trillen. Het is zo oud, het mag er uit. Het paard komt dichterbij, nodigt de persoon uit om tegen zijn hart aan te staan. Het dier wordt stevig vastgepakt...de tranen komen...eindelijk..ik hoef het niet meer vast te houden. Het mag er uit. Er komt ruimte in het lijf.

Bij mensen met trauma zijn er bevroren delen in het lichaam. Tussen de paarden kan er aangeraakt worden, wat zich aandient. Elke keer weer opnieuw kan en mag er iets anders gezien worden. Je overlevingsmechanisme(s), je triggers, het trauma zelf, het innerlijk kind in je. Je ouders, dan wel je voorouders. Het kan niet geforceerd worden. Het is zo belangrijk om de beweging te volgens van de persoon of personen die bij je komen. De paarden die keer op keer aangeven waar het zit of wat er aan de hand is. Zo magisch, verassend en helend.

Warme groet Marjolijn van Dieren