Weer een trauma minder

Smokey had een week of acht geleden last van zijn ribbenkast. Teveel gespeeld en gestoeid met één van de paarden uit de kudde.

Vaak zijn dit soort dingen niet voor niets...en dat bleek ook wel.

Omdat het goed voor Smokey is om regelmatig een zadel op zijn rug te hebben, gezien zijn trauma verleden bleek een barebackpad een uitkomst. Zijn eigen zadel was net te zwaar voor dat moment en de klachten aan zijn ribben. De barebackpad kon ik van Marieke van Soest lenen. Zij heeft veel ervaring met bitloos rijden etc.

Voor Smokey was het wel weer wennen. Iets nieuws op zijn rug. En ik moest extra creatief zijn met opstappen. Haha. Omdat we toch niet hard gingen besloot ik hem maar met een halster en halstertouw te gaan rijden.

Het was heel erg fijn. Ik voelde haarfijn als hij gespannen was, of juist ontspannen. Het rijden met een barebackpad zorgde voor meer 'verbinding' met Smokey.

Rustig aan kon hij wat meer. We begonnen met wat draven en zelfs te galopperen met een halster en een barebackpad. Wat een overwinning voor ons. Weer een stap verder. Zonder bokken, zonder weerstand.

Het eerste jaar met Smokey en mij stond in het teken van vertrouwen...maar ook eindeloos rodeo, bokken, spanning, Smokey die zijn hoofd scheef houdt, zonder contact, tegen het bit in. Een eindeloze lijst. Af en toe ging er wat van die lijst af en soms kwam er wat bij... Het was alsof er een doos van pandorra geopend was op het moment dat Smokey bij me kwam. Er kwam steeds wat meer ellende uit op verschillende manieren.

Nadat we een tijdje met barebackpad en halster gereden hadden, begon meneer Smokey zich wat beter te voelen. Ik weet dat omdat zijn ogen weer 'open' gaan en hij weer ondeugend wordt. Zijn eigen tempo willen bepalen...en dat is het liefst hard, harder, hardst.

Dus ik dacht:"ik doe zijn bit weer in". Maar hier had hij geen trek meer in. Wat was hij boos. Met zijn hoofd schudden, hoofd scheef houden, geen been meer accepteren...helemaal terug bij af..."Ok, Smoke, ik luister naar je". Vervolgens nam ik contact met Marieke op om te vragen wat wijsheid was wat betreft een bitloos hoofdstel. Ze nodigde me uit en kwam met een enorme doos aan wandelen. We kozen er 1 uit. Dat leek ons wel wat.

Hoofdstel mee naar huis. Zadel op Smokey, hoofdstel omgedaan...

Meneer was het hier ook niet mee eens. Er zaten allemaal rinkelende haakjes aan. Moet je je voorstellen; als er vliegjes om zijn hoofd vliegen wil hij ze allemaal kapot maken. Hij schud met zijn hoofd, gromt, slaat met zijn voorbenen naar die vliegen. Datzelfde geldt voor regen en sneeuw. Er moet niets rondom zijn hoofd 'friemelen'.

"Ok Smoke", ik luister. Wat dan? Nu wou het toeval dat Jasper bitloos gereden wordt, met het meest simpele leren hoofdstel wat er is. Een sidepull zonder friemelende dingen er aan.

Jasper kreeg teugels aan zijn leren halster en Smokey...mocht het hoofdstel van Jasper om proberen.

Rust bij Smokey. Een diepe zucht. Weer een herinnering aan een trauma minder. Zonder bit. Zonder friemels er aan.

Het was voor mij even schakelen omdat hij zo kan bokken. Hoe moet ik zijn hoofd dan omhoog krijgen zonder bit? Nou, precies hetzelfde. Hij reageert prima en hoeft zelfs niet meer te bokken. Ontspanning in zijn lichaam, nek en hals...

Af en toe kan hij wat eten onderweg...vooral kamille is lekker. Drinken uit een plas, eten van boompjes. Het maakt het allemaal makkelijker.

Vorig jaar zomer at hij een pol gras (wat niet mocht, maar hij toch deed), en ik kon het er niet uittrekken. Hij kon het niet kwijt en raakte zo in paniek dat hij stopte en zich zo om zou laten vallen. Hij zat al bijna op zijn kont. Terug naar de plek waar het (schijnbaar) veilig was. Ik sprong van Smokey af, trok zijn hoofdstel van zijn hoofd af...en riep hem. Toen deed hij weer een paar passen naar voren en was hij er weer.

Nu, zonder bit, kunnen we pauze houden wanneer we willen. Weer een stap verder.

Alleen...nog op zoek naar een stoer bitloos western hoofdstel voor Smokey, zodat Jasper zijn eigen hoofdstel terug kan krijgen.

Stap voor stap komen we verder. Een mooie reis die we samen maken, waar ik elk moment van geniet. Een paard wat het zo verdient om zichzelf te mogen zijn, te laten weten hoe hij het graag wil hebben. Zodat ik leer luisteren naar wat hij nodig heeft en mag en kan genieten van zijn aanwezigheid en ons samen zijn.

Smokey en Marjolijn