“Ik ben dankbaar dat ik hier mag zijn”
Dat zijn de woorden van een vrouw die vanmorgen kwam voor een intake voor ons trauma programma genaamd ‘Loslaten’.
Mike van As (GZ psycholoog) en ik zijn maanden bezig met de voorbereiding voor ons programma en de eerste intakes druppelen binnen. De vrouw zegt; “hier zijn geen wachtlijsten…de ggz is overvol.” Ik zat in een crisis situatie” zei ze “en jij Mike, hebt gelijk ruimte gemaakt voor mij. Ik ben je zo dankbaar. Ik ben uit deze crisis, maar ik wil verder.”
“Jij geeft mij hierbij vertrouwen en steun.”
Dat is de basis om mensen te kunnen ondersteunen. Hier zijn geen woorden voor nodig. Het is een onderbuik gevoel. Mike en ik werken al jaren samen. Soms stuurt hij mensen door naar mij en is hij er niet bij aanwezig en bij een aantal klanten is hij erbij en doen we het samen. Dit programma doen we samen. We bundelen onze krachten vanuit onze kennis en vaardigheden. Samen met de paarden en de natuur om ons heen. Buiten in de frisse lucht.
“Wil je dan ook kennis maken met de paarden?” vraag ik. “Ja” zegt zij. Ik heb deze vrouw nog nooit ontmoet en ik ken haar verhaal (nog) niet. Ik vind het zelf ook prettig om niet teveel te weten. Laat maar ontstaan wat er nodig is. Zij weet het zelf wel.
We staan in de bak. “Ik laat het niet zomaar gebeuren zegt zij.” Zij staat met haar rug tegen de stal aan en zij overziet het. Haar systeem checkt of het veilig is. Want dat is haar overleving. "Ik wil overzicht en controle" zegt ze. De paarden voelen het en blijven op afstand. De vrouw is er niet klaar voor om contact te maken. Spanning in het lijf. “Maar ik vertrouw Mike” zegt zij…”hij staat voor mijn vertrouwen. “ Mike neemt plaats in de bak. De vrouw kijkt er naar. De controle schuift ervoor…spanning in het lijf…dit is niet wat ik ken. Het vertrouwen verstopt zich achter het paard. Wat gebeurd er in je lichaam? Ik word onrustig en wil weg. Blijf maar kijken naar je vertrouwen zei ik. Wat gebeurd er in je buik…pijn, spanning zegt zij. Leg je handen er maar op zei ik…zij plaatste haar handen op haar buik en begon te trillen…haar hele lichaam begon te trillen…blijf maar bij je handen…je lichaam weet. Het mag er uit en het mag er zijn. Het vertrouwen verplaatst en hoeft zich niet meer te verstoppen. “Hij kan toch zomaar niet achter dat paard lopen?” vraagt de vrouw. "Jawel zei ik"…ik vroeg aan het vertrouwen of hij achter het paard wilde gaan staan en tegen het dier aan wilde gaan leunen met heel zijn lijf. En dat deed hij. De vrouw keek er naar…alles begon te schudden en te trillen in het lijf. "Kijk maar…en blijf maar kijken naar wat je vertrouwen kan" en uiteindelijk kwam er rust. Het vertrouwen mocht een stap dichterbij komen en zij kon de warmte voelen dat haar lijf binnen kwam. "Hoe is het in je hoofd vroeg ik?" " Rustig," het leek alsof zij erover na moest denken. En je buik…”stil” zei ze. “Ik heb mezelf vastgehouden.” #trauma #
Warme groet Mike van As en Marjolijn van Dieren