De reis met één van mijn coachpaarden..
Ken je dat gevoel? Dat je ergens naar toe werkt en dat het dan lukt?
Red is in juli twee jaar bij ons... in blogs op mijn website (www.vandierencoaching.nl) kan je lezen waar we vandaan kwamen... en ik kan alleen maar zeggen van heel ver...mijn hele leven werk ik met paarden, maar ik ben nog nooit een paard tegen gekomen met zo'n heftig trauma.
Om de zoveel tijd maakten we weer een nieuw stap voorwaarts... het vertrouwen is er en dat is nodig... want op momenten is het ook best gevaarlijk geweest met hem...Ondanks alles ben ik gewoon doorgegaan omdat ik voelde dat we het samen zouden redden...
Ik ben letterlijk ziek, misselijk en doodmoe van hem afgekomen omdat ik de interne strijd die hij had zo voelde... het zat zo diep bij hem...Ik heb hem alleen maar liefde, vertrouwen en duidelijkheid gegeven waarbij ik af en toe ook echt mijn grenzen aan moest geven...Ook heb ik hem altijd op dezelfde manier gereden... zodat hij duidelijkheid had. Hierdoor begreep hij wat er van hem verwacht werd en dat gaf hem rust.
De afgelopen tijd merkte ik dat zijn schouder linksvoor op ging spelen... hij liep altijd wat kort voor... maar nu was het de tijd om hier naar te kijken... ook dit gaat in fases bij hem...eerder zijn we er al achter gekomen dat zijn staartbeen op drie plaatsen gebroken is geweest en zijn ribbenkast zwaar gekneusd geweest is..
De dierenarts vertelde nu dat hij in het verleden op zijn schouder gevallen was en hierdoor littekenweefsel ontstaan was. Ze heeft dit losgemaakt voor hem en hier zaten ook herinneringen aan vast... (elk trauma in het lichaam heeft herinneringen) ook hier zijn we samen mee bezig geweest... ik zal jullie besparen welke herinneringen dit waren... Want voor paarden, als dit eenmaal een plek gekregen heeft, is dit ook niet interessant meer... dan is dat opgelost. Hierna is er letterlijk veel ruimte ontstaan in zijn hoofd en in zijn lijf...Dit in combinatie met de twee hoefijzers voor, kunnen we overal komen zonder dat er een link gemaakt wordt in zijn hoofd naar pijn...
Laatst was ik aan het rijden met Annemieke van Kamperdijk en daar ging hij weer... slaan met zijn voorbenen, heel hard willen lopen, boos, dan gromt hij, en draait zijn hoofd naar buiten... als ik dan iets verkeerd doe met mijn benen ontploft hij..Anderhalf jaar lang heb ik een soort van rodeo gereden met hem...omdat hij alles linkte naar pijn. Ze vraagt:” wat is dat toch met hem?” Ik zeg:” hij wil meer vrijheid”... zegt ze:” Waarom geef je hem dat dan niet?”
Toen was ik even aan het herkauwen... en dat heeft soms even tijd nodig... diezelfde week zag ik ‘heel toevallig’ de documentaire ‘the Path of the Horse’ en daarin werd verteld dat het niet uitmaakt of je nou met bit rijdt, of bitloos rijdt... als een paard een trauma heeft met een bit, dan zit dat ook gekoppeld aan de druk van het hoofdstel... En daar viel het kwartje...
Ik moet gaan loslaten... en niet een beetje... maar helemaal...dat was best spannend gezien de rodeo van het jaar ervoor...maar goed...ik luister goed en voelde dat het zelf ook tijd was voor de volgende stap...
Afgelopen week hadden we voorzichtig een begin gemaakt ... Maar gisteravond☄️ wauw... Daar kwamen ze tranen van geluk...niet te stoppen... De tranen waren van hem en van mij...na zo hard werken samen We konden alletwee loslaten... we hebben gedraafd, gegaloppeerd.. met een totaal ontspannen paard met losse teugels... op vertrouwen... mijn zit en mijn stem...
Nooit meer vechten...Het is klaar... Een nieuwe manier van ... Samen... Geen woorden voor... Alleen maar... Diepe dankbaarheid... Voor onze ontmoeting... Voor alle antwoorden die op het juiste moment kwamen... Loslaten... In vrijheid...
Dank je wel mijn dierbare vriend❤️🙏
Een diepe buiging voor jou
